ကဗ်ာ သို႔လည္ပတ္ျခင္း

ငါ့ဘ၀ရဲ႕

 ပထမဦးဆံုး ေမ်ာ္လင့္ခ်က္မ်ား

ပထမဦးဆံုး ဆူးခလုတ္မ်ား

ပထမဦးဆံုး ကၽြမ္းက်င္မႈမ်ား 

ဒါေတြနဲ႔ပဲ 

သစ္ရြက္ေျခာက္ေတြေကာက္ရင္း

မနက္ျဖန္ေရာက္လာခဲ့ၿပီ....

ရာသီေတြ တစ္ခုၿပီးတစ္ခု

ေသဆံုးသြားတဲ့အခါ

ေနညိဳခ်ိန္ေတြကို ပိုလြမ္းတတ္လာတယ္ 

“ေငြက ဒုတိယဘုရားသခင္”ဆိုတဲ့ စင္းထင့္စ္ နဲ႕

ေလာကကိုသင္႐ိုးညြန္းတမ္းတစ္ခုလို 

သေဘာထား အနမ္းတစ္ခုကိုလည္း

ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ထံ 

အေၾကြးထားခဲ့ဖူးတယ္...

 ႀကိဳးတံတားေပၚက ေျခေထာက္တစ္စံု

တုန္ရီေနတဲ့အခါ 

မင္းမဲ့နန္းတြင္းတစ္ခုဆီက 

ငါ့ႏွလံုးသားေတြ လံုၿခံဳဖို႔

ျဒဗ္တစ္ခုအေၾကာင္း

ေရးဖြဲ႔သီဆိုရဦးမယ္...

ကဗ်ာမေရးတတ္ေပမယ့္ 

ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ႏွင့္အတူ ႀကိဳးမိန္႔ခံယူဖို႔ 

နႏၵသူရိယကို ဆည္းကပ္ရဦးမယ္....

တစ္ေန႔မွာ 

ငါ့ကိုအလည္းထိုးမယ့္ ေသမင္းကို 

လက္ဦးမႈရယူဖို႔ 

ဓမၼေတြကို ငါသင္ယူရဦးမယ္...

 ငါ့ရင္ဘတ္ေတြ ခုန္ေနေသးတယ္ 

ဒီေတာ့...

ေမ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြ လမ္းေလွ်ာက္ေနတုန္းပဲ 

 သာယာမိတဲ့ေတးသြားတစ္ခု မနက္ျဖန္ေတြမွာ 

လူပိုစည္လာမယ့္ အြန္လိုင္းပြဲေတာ္အေၾကာင္း 

တကယ္ေတာ့ ျပကၡဒိန္ဆိုတာ ေန႔ရက္ေတြကို

ေဘာင္ခတ္ထားတဲ့ နံရံစာၾကည့္တိုက္တစ္ခုပါ...

 ႏြားမ်ား သံုးဘီးကားမ်ား ဆိတ္မ်ား 

အဆင့္ဆင့္လူတန္းစားမ်ား 

ဒီလိုျမင္ကြင္းေတြ ႐ိုးအီေနရင္ 

မ်က္လံုးမိတ္ၿပီး လမ္းေလွ်ာက္လိုက္ေပါ့

တကယ္ေတာ့ ျပဇာတ္ဆိုတာ 

မာယာေတြေႏွာေနတဲ့ ဖန္တီးမႈတစ္ခုပဲ

မဟုတ္လား...

ေျပာင္းလဲမႈ

သကၠရာဇ္ေတြ ျပန္တြက္စစ္ရင္ ဆယ္စုႏွစ္ သံုးခုေလာက္မွ်ရွိဦးမည္  အရာရာေျပာင္းလည္းသြား သည္ကား ျမန္ဆန္လြန္းသည္ ဟုထင္ရသည္ ဟိုတစ္ခ်ိန္တုန္းက သီတင္းကၽြတ္ သၾကၤန္ကာလ ၀ါဆိုလ ဒီလိုအခါႀကီး ရက္ႀကီးေတြမွာ တိုက္နယ္ရွိ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမ်ားကုန္ေအာင္ ေက်ာင္းတက္ ကန္ေတာ့လွည့္လည္ၾက ေဆြမ်ိဳးမ်ားသို႔ သြားေရာက္ ကန္ေတာ့ၾက ရြာမွာရွိတဲ့ အသက္ႀကီးတဲ့ပုဂၢိဳလ္ေတြကို ညအခါမွာသြားေရာက္ကန္ေတာ့ၾကတာ ညအခါမွာ ထိန္ထိန္သာတဲ့ လမင္းႀကီးကလည္း လမ္းျပေပးလို႔ေပါ့ ခ်မ္းလို႔တယ္ေျပာလို႔ က်ေနာ့အစ္ကိုအစ္မေတြက ေႏြးလာေအာင္ ေျပးလိုက္တဲ့ က်ေနာ္လည္း   ေျပးတာေပါ့ ေပ်ာ္လိုက္တာ အရမ္းပဲ သြားေရာက္ကန္ေတာ့တဲ့ အိမ္ေတြကလည္း ဂ်င္းသုပ္ လၻက္သုပ္ ပဲေၾကာ္ေတြနဲ႕ အိမ္တိုင္း ဧည့္ခံၾကတယ္ေလ ဒါကိုသေဘာက်ဆံုးပဲ စားလိုက္တာပိုက္တင္းေနတာပဲ ထမင္းစားခိုက္ႀကံဳလို႔ေခၚရင္ေတာင္ ရင္းနီးခင္မင္မႈေတြကို အားကိုးၿပီး ႀကံဳတုန္းကို ၀င္ႀကိတ္လိုက္
ေသးတယ္ မတိုးတက္ေသးတဲ့ ေတာ့ဓေလ့ေတြမွာ ဟင္းေကာင္းဆိုတာ အခါႀကီး ရက္ႀကီးေတြမွာ ဆြမ္းပို႔ ရန္အတြက္ရည္စူးၿပီး၀ယ္ခ်က္ၾကပါတယ္ အသားေတြစားဖို႔ဆိုတာ အေတာ္ေလးေ၀းကြာလြန္းပါတယ္ ရြာမွာရွိတဲ့လူေတြကလည္း စည္းလံုးၾက ခ်စ္ခင္ၾက ကူညီၾက ႐ိုင္းပင္းၾကလို႔ေပါ့ တရြာလံုးမွ ၁၄လက္မ TV အျဖဴအမည္း ၁လံုးပဲရွိသည္ ဒါေတာင္ဘကၳရီကို ဟုိ၂မိုင္ေလာက္မွာရွိတဲ့ ေနရာကိုသြားၿပီးသြင္းရတယ္ ၾကည့္ရင္းနဲ႔ ဘကၳရီကုန္သြားတဲ့အခါေတြကေတာ့ မေရတြက္ႏိုင္ေအာင္ မ်ားလြန္းပါတယ္ပက္ဆံတစ္မတ္ေပးၿပီးၾကည့္ခဲ့ၾကရတာပါ ညေနစာဆိုရင္ တစ္ရြာလံုးကို ထမင္းပန္းကန္း ကိုင္ၿပီး ဟင္းေကာင္းတဲ့ ေနရာ ဒါမွမဟုတ္ ခင္မင္ရာအိမ္ေတြမွာ လိုက္စားၾကတယ္ေလ ညည လသာတဲ့အခါမွာ လိုက္တမ္း ေျပးတမ္း ပုန္းတမ္း ရွာတမ္းကစားခဲ့ၾကတာ ရြာမွာရွိတဲ့ ကေလးအားလံုးပါ၀င္ၾကၿပီး ေပ်ာ္စရာအေကာင္းဆံုးအခ်ိန္ေတြရွိခဲ့ၾကတယ္ ျပန္ေတြးမိတိုင္း ေပ်ာ္ရႊင္မိသည္ကား လြမ္းစရာတစ္ခုႏွယ္ ထင္က်န္ခဲ့ေလၿပီ...

ဒီေန႔ေခတ္ တိုးတက္လာတဲ့ေခတ္ မွာ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းေတြကို ကန္ေတာ့သြားရင္ နီးစပ္ရာ ရင္းနီးရာ ကိုယ့္ေကာစရဂါမ္ ေက်ာင္းေတြကိုပဲ သြားေရာက္ကန္ေတာ့ၾက... ရြာမွာရွိတဲ့ အသက္ႀကီးပုဂၢိဳလ္ေတြကို လိုက္ၿပီး ကန္ေတာ့ၾကသည္ကား အေတာ္ေလးရွားပါးသြားၾကသည္ အိမ္နီးခ်င္း နီးကပ္ေနတာေတာင္ မကန္ေတာ့ၾကေတာ့ပါ ထမင္းစားေခၚသည္ကား ၀တ္တရားအရသာျဖစ္သည္ ႏွစ္ႏွစ္ကာကာေခၚသည္ကား နည္းပါးၾကသည္ ရြာဆိုေပမယ့္ ခုလိုတိုးတက္လာေတာ့အိမ္နီးခ်င္းက ၿမိဳ႕ဆန္ဆန္ေနၾကၿပီး အသားငါးေတြက  ေန႔တိုင္းလိုလိုပင္ ရြာတြင္းမွာလာေရာက္ေရာင္းေနၾကသည္ အိမ္တိုင္းလိုလို TV ေတြေရာင္စံု  DVD /CD ဆိုင္ကယ္ေတြ ပိုင္ဆိုၾကသည္ လွ်ပ္စစ္မီးေတြလည္း ကိုယ္ထူ ကိုယ္ထ စနစ္ျဖင့္လင္းလက္ေနသည္ ဒီလိုတိုးတက္လာတဲ့ေခတ္ေတြမွာ လသာညဆိုတာ အရင္ကလိုေပ်ာ္စရာမေကာင္းေတာ့ပါဘူး ကေလးေတြလည္း က်ေနာ္တို႔နည္းတူ ေျပးလႊားေဆာ့ ကစားတာ မေတြ႔ရေတာ့ပါ ဘာျဖစ္လို႔လည္းဆိုေတာ့ တရြာလံုး တမ်ိဳးလံုး တေဆြလံုး ညီညြတ္ၾကဖို႔ ကူညီၾကဖို႔ ႐ုိင္းပင္းၾကဖို႔ မဆိုထားနဲ႔ ညီအစ္ကို ေမာင္ႏွမအခ်င္းခ်င္းေတာင္ လူႀကီး မိဘေတြ သဟဇာတ မျဖစ္ၾကေတာ့ ကေလးေတြကလည္  အခ်င္းခ်င္းေပ်ာ္ရႊင္စြာ အားလံုးညီညီညြတ္ညြတ္နဲ႔ မကစားႏိုင္ေတာ့ဘူးေပါ့... မာနကိုယ္စီနဲ႔ တိုးတက္တဲ့ေခတ္ေတြဆီကို ခ်ီတက္ခဲ့ၾကၿပီေလ  စိတ္ဓာတ္ေတြကား ေျခ ဖ၀ါးေအာက္ေရာက္လို႔ ေရာက္မွန္းမသိ ဘယ္သူကုိ အျပစ္ဆိုရမလည္း ေခတ္ကိုပဲ အျပစ္ဆိုရမလား.... ေပ်ာ္စရာဆိုတာ ဖန္းတီးယူလို႔ေတာင္မရႏိုင္ေတာ့တဲ့ ပတ္၀န္းက်င္ေတြၾကားမွာ ကိုယ္ခ်င္းစာတရားေတြလည္း မရွိသေလာက္ ကိုနည္းပါးသြားၿပီေလ ေခတ္က တိုးတက္လာေလ လိုခ်င္လာေလေပါ့ ဒီေတာ့ေရွ့ဆက္ၿပီးလည္း တိုးတက္လာဦးမွာပါ ပိုၿပီးလည္းတစ္ခုၿပီးတစ္ခုလိုခ်င္လာၾကတာပါ ဒီလိုတိုးတက္ေလေလ လိုခ်င္ေလေလ ဆိုတဲ့ ေလာဘ၊ သူတစ္ပါး ခ်မ္းသာတာကို မုဒိတာမပြား ေမတၱာမထားႏိုင္ေတာ့ မနာလို၀န္တိုမႈဆိုတဲ့ ေဒါသ ၊ လိုခ်င္ေနတဲ့ ေလာဘ ၊ စိတ္ဆိုးျခင္း မနာလို၀န္တိုမႈျဖစ္ျခင္းဆိုတဲ့ေဒါသ ၊ အဲဒီ ေလာဘ ေဒါသေတြကို မသိျခင္းဆိုတဲ့ အ၀ိဇၨာ ေမာဟတရားေတြက ေခတ္နဲ႔တေျပးညီတိုးတက္လာေတာ့ အနာဂါတ္ဆိုတာ တကယ့္ကိုလြမ္းစရာမရွိတဲ့ ေလာကအိမ္မက္တစ္ခုလို ျဖစ္သြားၾကမွာပါ က်ေနာ္တိုးတိတ္စြာေတာင္းတ ေနမိ သည့္ အခ်က္က ေခတ္နဲ႔တေျပးညီ ကိုယ္ခ်င္းစာတရား ေမတၱာတရားေတြ တိုးတက္လာရင္ ဘယ္ေလာက္ ေကာင္းမလည္းလို႔ေပါ့.....

အေ၀းဆံုးသို႔

ဘ၀ရဲ႕ပန္းခ်ီကားတစ္ခ်ပ္ကို အလွပဆံုးျဖစ္ဖို႔အတြက္ ကဗ်ာဆန္တဲ့လက္ေတြနဲ႕ က်ေနာ္ေရးဆြဲခဲ့ဖူးတယ္ ဒါေပမယ့္ ထင္သလိုျဖစ္မလာခဲ့ပါဘူး တကယ္ေတာ့ဘ၀ဆိုတာ အိပ္မက္မဟုတ္သလို စိတ္ကူးယဥ္ဖန္တီး ထားတာလည္းမဟုတ္ပါဘူး ပံုျပင္မဟုတ္သလို ဒ႑ာရီလည္းမဟုတ္ခဲ့ပါဘူး လက္ေတြ႕က်တဲ့ ႐ုန္းကန္လႈပ္ရွားမႈ တစ္ခုပါ... မေ၀းေသးတဲ့ တခ်ိန္တုန္းကဘ၀ကိုဆန္႔က်င္ၿပီး ႏွလံုးသားကိုအလိုက္ အခ်စ္စိတ္ကိုကစားခဲ့ဖူးတယ္ ရင္ခြင္မွာပူေလာင္စြာ ခံစားဖူးတဲ့ ေ၀ဒနာဆူးေတြအတြက္ ဘာေတြနဲ႔ကုစားရမလဲ... အ႐ိုးသားဆံုး၀န္ခံရလ်င္ အိပ္မက္လွလွမက္မိတဲ့ အခ်ိန္တုန္းက လန္႔ႏိုးမွာစိုးခဲ့တဲ့ ဆႏၵတစ္စံုကို မိုးလင္းတဲ့အထိတည္ရွိေနေစခ်င္ခဲ့တာ.. တူႏွစ္ကိုယ္ေပါင္းစီးဖို႔ ကံၾကမၼာတံတိုင္းႀကီးက စည္းတစ္ခုလို ျခားထားေတာ့ မျဖစ္ႏိုင္ဘူးဆိုတဲ့အသိ ကိုယ္စီ ရွိေနခဲ့ၾကေပမယ့္ ၀မ္းနည္းစြာ လမ္းခြဲဖို႔ အတြက္ ႏွစ္ဖက္စလံုးက မျဖစ္ႏိုင္တဲ့တူညီေသာ အေၾကာင္းျပခ်က္ တစ္ခုပါ... အလြမ္းဇာတ္ကို တခန္းရပ္ဖို႔ အေ၀းတဖက္ကို ေျပးထြက္ခဲ့ေပမယ့္ မသိစိတ္ေတြက တမ္းတေနေလေတာ့ ေ၀ဒနာအၾကြင္းက်န္ ေတြနဲ႔ ဘ၀ကိုတင္းခံေနခံရတာပါ ဒီလိုနဲ႔ မေျဖသာတဲ့ ၀ဒနာေတြကို အခ်ိန္ေတြနဲ႔ ကုစား မနက္ျဖန္ရဲ႕   ေန႔မ်ားစြာမွာ  ေရြ႕သြားေနတဲ့ တိမ္တိုက္တစ္ခုလို လြတ္လပ္စြာ လြင့္ေမ်ာ ေနခ်င္ခဲ့တယ္ေလ....

ေပ်ာ္ရႊင္ခဲ့တဲ့ ေန႔တစ္ေန႔

အက်ဥ္းသားေတြလြတ္ေျမာက္လာေတာ့ ဘာမွမပတ္သက္တဲ့ က်ေနာ့ရဲ႕စိတ္ေတြက အလိုလိုေပါ့ပါး ေပ်ာ္ရႊင္ ေနမိတာ ေတာ္ေတာ္ႏွင့္ေတာင္ အိပ္မေပ်ာ္ႏိုင္ေအာင္ပါပဲ ၀မ္းသာလြန္းလို႔ပါ... တကယ္လည္း လြတ္လပ္ျခင္း လြတ္ေျမာက္ျခင္းဆိုတာ ေကာင္းတဲ့ရလာဒ္ မဟုတ္ပါလား ...ျပည္သူေတြအတြက္ ေထာင္တြင္းမွာ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ နာရီေပါင္းမ်ားစြာ အခ်ိန္ေပါင္းမ်ားစြာ ဒုကၡေပါင္းမ်ားစြာစေတးၿပီး ေက်ာ္ျဖတ္လာခဲ့ရတာပါ ဒါေၾကာင့္က်ေနာ္သိေနခဲ့တယ္ .... သူတို႔တေတြရဲ႕ႏွလံုးသားထဲမွာ အားလံုးေကာင္းသြားေစခ်င္ လြတ္လပ္သြားေစခ်င္တဲ့စိတ္ေတြ ကိုယ္စီရွိေနၾကတာပါ.. ဒီေလာက္ႀကီးရင္းႏွီး ေပးဆပ္လာခဲ့ၿပီး ပန္းတိုင္နီးမွ လြယ္လြယ္နဲ႔ ဒူးေထာက္ အ႐ံႈးေပးမွာမဟုတ္ဘူးဆိုတာပါပဲ အရာရာကိုပံုေသတြက္ထားလို႔ မရပါဘူး အေျပာင္းအလဲဆိုတာ   ေနရာတိုင္းမွာ အခ်ိန္တိုင္းမွာ အဆင္သင့္ရွိေနခဲ့တဲ့ နိယာမ တရားတစ္ခုပါ ဒါဟာနားလည္တဲ့သူအတြက္ ဓမၼေပါ့ ... ေခတ္ရဲ႕စာမ်က္ႏွာေတြကို ျပန္လွန္ၾကည့္ရင္ တခ်ိန္က အာဏာ ေတြလက္ထဲရွိေနတဲ့ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ခင္ညႊန္႔ဟာ ဗူးညႊန္ ဖ႐ံုညႊန္႔ ဘာညႊန္႔မွ မေကာင္းဘူးလို႔ေျပာလိုက္တဲ့ ကိုဇာဂနာကိုေထာင္သြင္း အက်ဥ္းခ်ခဲ့ဖူးတယ္ဆိုတာ ျပည့္သူေတြအားလံုးကအသိပဲေလ ...    ခုေတာ့ သူကိုယ္ တိုင္ခံစား သူကိုယ္တိုင္ေပးဆပ္ဖူးေတာ့ သိသြားၿပီေလ က်ားျဖစ္တုန္းက စားထားၿပီး သမင္ျဖစ္တဲ့အခ်ိန္မွ ေၾကာက္ေနလို႔မရဘူး ဆိုတာနားလည္သေဘာေပါက္သြားေလာက္ပါၿပီဗ်ာ... ဒီလိုပါဘဲ အရာရာဟာေျပာင္လည္းေနၾကတာပါ က်ေနာ္တို႔ ေရႊျမန္မာႏိုင္ငံဟာလည္း ဆိုးၿပီးသြားပါၿပီ ေကာင္း ဖို႔ဘဲက်န္ပါေတာ့တယ္ အားလံုးေသာႏိုင္ငံေရးသမားေတြက ကိုယ္က်ိဳးမဖက္ အမ်ားအက်ိဳးသက္သက္ လုပ္႐ိုးမွန္ရင္ ႏိုင္ငံႏွင့္ျပည္သူလူထုေတြကို ခ်စ္႐ိုးမွန္ရင္ ပရဟိတစိတ္ဓာတ္နဲ႕ ရွင္သန္ေန႐ိုးမွန္ရင္ေပါ့ ေသခ်ာေျပာရဲတယ္ ျမန္မာျပည္ဟာ ေရနဲ႕ဆီလို ေျပာင္းလည္းတိုးတက္သြားမွာ အေသခ်ာပါပဲ အားလံုးကညီညြတ္ဖို႔အတြက္ကေတာ့ အေရးႀကီးဆံုးအခ်က္တစ္ခုေပါ့... ျမန္မာျပန္အျမန္ဆံုး တိုးတက္လြတ္ေျမာက္ႏိုင္ပါေစ...

စစ္

ျမန္မာျပည္မွာ တိုင္းရင္းသားေတြမ်ားစြာရွိသည့္အေလ်ာက္ အဲဒီမ်ားစြာေသာတိုင္းရင္းသားေတြ ညီညီညြတ္ညြတ္ စည္းစည္း လံုးလံုးနဲ႕ေမာင္ႏွမရင္းခ်ာလိုေနၾကရင္ ဘယ္ေလာက္ေပ်ာ္စရာေကာင္းမလည္းဆိုတဲ့ အေတြးေတြေတြးမိၿပီး စိတ္ကူးယဥ္ ေပ်ာ္ရႊင္ခဲ့ဖူးသည္ တကယ္လို႔ကိုယ္လိုခ်င္သလို ဖန္ဆင္းႏိုင္ရင္ေကာင္းမွာဘဲ က်ေနာ္ေလအားလံုးကိုမိသားစုလို တစ္ခုတည္းျဖစ္ေအာင္ဖန္ဆင္းထားခ်င္တယ္ အဲလိုေျပာရင္ အားလံုးက ခါးႏိုက္ၿပီး ဟားတိုက္ရယ္ၾကမလားမသိဘူးေနာ္... ဒီလိုHARMONY ျဖစ္ဖို႔ဆိုရင္ အားလံုးမွာတူညီတဲ့အခြင့္ေရးေတြေတာ့ ရွိဖို႔လိုပါတယ္ ဘက္လိုက္မႈေတြလည္း ကင္းရမွာေပါ့ ဒီလိုတူညီတဲ့ရလာဒ္ေတြ မရွိၾကေတာ့လူမ်ိဳးေရး မုန္းတီးတဲ့၀ါဒေတြက ပိုၿပီးႀကီးပြားလာၾကတယ္ ဒါဟာမျဖစ္သင့္တဲ့အရာပါ ေတာင္ၾကား ေတာနက္ေတြထည္းမွာစစ္ေျပးဘ၀နဲ႔ႀကီးျပင္းလာခဲ့တဲ့ မိသားစုေတြ ကေလးေတြ သူတို႔ရဲ႕ႏွလံုးသားထည္းမွာ အစိုင္အခဲႀကီးျဖစ္ေနမယ့္အရာေတြက ဘာမ်ားအထူးေျပာဖို႔လိုမလည္း... ဒီလိုနဲ႔အထီးက်န္ေနၾကရတဲ့ဘ၀တစ္ခုအတြက္ စိမ္ခံပစၥည္းေတြမဆိုထားနဲ႔ မိသားစုဘ၀ၿငိမ္းခ်မ္းစြာရွင္သန္ႏိုင္ဖို႔ အခ်ိန္ေတြကိုေႏြးေထြးစြာျဖတ္သန္းႏိုင္ဖို႔ ဘ၀တစ္ခုလံုး အပူပင္ကင္းစြာေလွ်ာက္လွမ္းဖို႔ ဆိုတာသူတို႔ေတြအတြက္ အိမ္မက္ေတာင္ မက္ခြင့္မရၾကဘူး... ေျပးရင္း လႊားရင္းနဲ႔ဘ၀ဟာ အဓိပၸါယ္မယ့္စြာ ရွင္သန္ၾကရတယ္ အထီးက်န္စြာပဲလြယ္လြယ္နဲ႔အဆံုးသတ္သြားၾကရတယ္ ႀကီးႏိုင္ ငယ္ျငင္း ဘယ္သူေသေသ ငေတမပါရင္ ၿပီးစတမ္းလို႔ အင္အားႀကီးတဲ့သူေတြကလုပ္ရက္ၾကတာ လူသားေတြဆိုတဲ့ အသိ ကိုယ္ခ်င္းစာတရားဆိုတဲ့ စိတ္ထားေတြဘယ္မ်ားေရာက္သြားၾကပါလိမ့္...သူတို႔ေျပာေနၾကတဲ့ၿငိမ္းခ်မ္းေရးဆိုတာက ဘယ္သူေတြအတြက္ရည္ရြယ္တာလည္း ... ဗံုတံုတလွည့္ ငါးမွ်ားတံ တလွည့္ သမင္ျဖစ္လုိက္ က်ားျဖစ္လိုက္နဲ႔ ဘ၀ေတြရဲ႕ အေမွာင္တိုက္ထည္းကေန မထြက္ႏိုင္ၾကေတာ့ဘူး တကယ္ဆိုရင္ လူဘ၀တိုတိုေလးရယ္ပါ ေလာကႀကီးအတြက္ ငါဘာေတြ မ်ားလုပ္သြားေပးရမလည္း ကိုယ္နဲ႔ဆက္စပ္တဲ့ပတ္၀န္းက်င္အားလံုး ဘာေတြလိုအပ္ေနသလည္း အားလံုးကိုေပ်ာ္ရႊင္ ၀မ္းေျမာက္ေစႏိုင္မယ့္ အရာကဘာေတြလည္း လုိအပ္ခ်က္ေတြေကာဘာေတြလည္း ဒီလိုျပန္လည္ေမးခြန္းထုတ္ ျပန္လည္ ဆန္းစစ္သင့္တယ္ဆိုတာကို လူသားအားလံုး အဖြဲ႕အစည္းအားလံုးကေမ့ေနၾကတာ ၀မ္းနည္းစရာပါ ... စစ္ဆိုတဲ့စကား ၾကားရတာ နား၀မွာခါးလာမိတယ္ အာဏာ႐ူးတဲ့အဖြဲ႕အစည္းေတြက သူတို႔အာဏာရဖို႔အတြက္ မ်ားစြားေသာအျပစ္မဲ့ ျပည္သူ ေတြ အတိဒုကၡေရာက္ၾက အိုးမဲ့ အိမ္မဲ့ ေနရာမဲ့ စားရာမဲ့ဘ၀နဲ႔ ဘ၀ကိုရင္ဆိုင္ေနၾကရတာ ေတြးမိတိုင္းရင္နာမိတယ္ ၿပီးေတာ့ အမ်ိဳးသားေရးအတြက္တိုက္ပြဲ၀င္တာတဲ့ ခုတ္ရာ တျခား ရွရာတျခား ၿပီးေတာ့လည္း ကိုယ့္လူမ်ိဳး ကိုယ့္အမ်ိဳးသားပဲျပန္ၿပီး နစ္နာၾကရ ပ်က္စီးၾကရတာပါ တကယ္လို႔အဲဒီအဖြဲ႕ကို ရာထူးအခြင့္အေရးေတြေပးလိုက္စမ္းပါ သူတို႔ၿငိမ္သြားလိမ့္မယ္ ဒါကလည္းယာယီေပါ့ အထက္ကေကာင္းစားေနရင္ ဘယ္အဖြဲ႕အစည္း မဆိုၿငိမ္ေနၾကတာပဲ ဘယ္မလည္းအမ်ိဳးသားေရး နာမည္ၾကားေကာင္း႐ံုသံုးၿပီး တကယ္ေတာ့ကိုယ္က်ိဳးရွာေနၾကတာပါ လက္ေအာက္ငယ္သားေတြက အထက္ကလက္ တစ္ဆုပ္စာေလာက္ခ်မ္းသာဖို႔အေရး ေခၽြးေတြ ေသြးေတြ ဘ၀ေတြ မိသားစုေတြ အခ်ိန္ေတြ ရင္းၿပီးေပးဆပ္ခဲ့ၾကရတာ စြန္႔လြတ္ခဲ့ၾကရတာ ေတြးၾကည့္ရင္ တကယ့္ကို ရင္နာစရာေကာင္းပါတယ္ ေသနတ္တဲ့ တကယ္ေတာ့ေသနတ္ဆိုတာ မေကာင္းဆိုးေတြရန္ တိုင္းတစ္ပါးက်ဴးေက်ာ္တဲ့ရန္ စတာေတြကို ကာကြယ္ဖို႔မဟုတ္ပါလား ခုေတာ့ အခ်င္းခ်င္းျပန္လည္ ပစ္ခတ္ သတ္ျဖတ္ေနၾကတာ တကယ့္ကိုလူသားမဆန္တဲ့လုပ္ရပ္ပါ “စိုင္းဆိုင္ေမာ သီခ်င္းထည္းကလို ေရာင္စံုေတြ ဆန္းျပားလြန္းတဲ့ အပြင့္ေလးေပၚမလာဘူး” လက္နက္ကိုင္ေတြမ်ားျပားလြန္းတဲ့ ျမန္မာျပည္မွာလည္း ၿငိမ္းခ်မ္းေရးေတြ ေပၚမလာတာ အရမ္း၀မ္းနည္းမိပါတယ္ဗ်ာ... ဒါေပမယ့္ ထာ၀စဥ္ၿငိမ္းခ်မ္းပါေစလို႔ က်ေနာ္အၿမဲတမ္းဆုေတာင္းေနမွာပါ....။

ဘ၀

သူငယ္ခ်င္းေတြ ေတြ႕ဆံုၾကေတာ့ “ဘ၀” ကိုအမ်ိဳးမ်ိဳး အဓိပၸါယ္ေကာက္ ၾကသည္ တခ်ိဳ႕က ဘ၀ဆိုတာတိုက္ပြဲ တခ်ိဳ႕က ဘ၀ဆိုတာ ျဖစ္. တည္. ပ်က္. စက္ရဟတ္တစ္ခု တခ်ိဳ႕ကေတာ့ဘ၀ဆိုတာ ဘ-ဘီယာနဲ႕၀-၀က္သားတဲ့ အရက္သမားေတြေျပာတာေလ တခ်ိဳ႕ကေတာ့ ဘ၀ဆိုတာ ဘူ+ဓာတ္ျဖစ္တဲ့အတြက္ ျဖစ္ေအာင္လုပ္တာ ဘ၀ပဲတဲ့ တခ်ိဳ႕ကေတာ့ လြယ္လြယ္ေျပာၾကတယ္ ဘ၀ဆိုတာ ဘခံုးနဲ႕၀တဲ့ ဒီလိုအဓိပၸါယ္အမ်ိဳးမ်ိဳး အေၾကာင္းအက်ိဳးအစံုစံု ပရိယာယ္အဖံုဖံုျဖင့္ ေျပာေနၾကတဲ့ဘ၀ကို က်ေနာ့္ အျမင္ေျပာရရင္ ဘ၀ဆိုတာဒုကၡ သုကၡေတြ ျပည့္ႏွက္ေနတဲ့ ခ်ိဳင့္ခြက္တစ္ခုလို ျမင္မိတယ္ အေၾကာင္းဆိုရရင္ လူသားေတြကိုယ္စီက သူ႔ဒုကၡနဲ႔ သူပါ ဘယ္သူ ကမွ ခ်မ္းသာေနတာမရွိပါဘူး လူသားတစ္ေယာက္ေမြးလာေတာ့မယ္ဆိုရင္ ကိုးလလြယ္ ဆယ္လဖြားတဲ့ၾကားဖူးတယ္မလား ဒီလိုမိခင္တစ္ေယာက္ရဲ႕ ၀မ္းၾကာတိုက္မွာ ေကြးညြတ္မြမ္းၾကပ္စြာေနခဲ့ရသူအဖို႔ ဒုကၡဆိုတာ ေမြးရာပါ ဒဏ္ရာတစ္ခုလိုျဖစ္ေနခဲ့တယ္ေလ ဆိုပါစို႔ႀကီးျပင္းလာၿပီဆိုတာနဲ႔ ေတြ႔ႀကံဳ ခံစားရတဲ့ ေ၀ဒနာေတြက ဒုကၡေ၀ဒနာေတြပဲျဖစ္ေနေတာ့တာပဲ.. ငါခ်မ္းသာတယ္  လို႔ ဘယ္သူကလက္မေထာင္ေျပာႏိုင္မွာလည္း ႐ုတ္တရက္ သိန္း၁၅၀၀ထီေပါက္တယ္ပဲထားဦး အဲဒီလူခ်မ္းသာ တယ္လို႔ေျပာႏိုင္မတဲ့လား ငါ့မွာေငြအမ်ားႀကီးရွိတယ္သိလို႔ ဘယ္သူခိုး ဓားျပေတြက လာၿပီးခုိးယူ လုယက္သြားမလည္း မီးမ်ား ေလာင္သြားမလား      မုန္တိုင္းေတြတိုက္လို႔ မ်ားပ်က္စီးသြားမလား ဒီလိုဒီလိုအေတြးေတြနဲ႔ ပူပန္မႈေတြက သူ႔ကိုမခ်မ္းသာေစႏိုင္ပါဘူး ၿပီးေတာ့ က်န္းမာေရးဆိုတာကလည္းေမ့ထားလို႔ မရတဲ့အရာမဟုတ္ေတာ့ ဘယ္သူကေကာ အၿမဲတမ္း က်န္းမာေနၾကသလည္း ေတာ္ၾကာေခါင္းကိုက္ ဗိုက္နာ ခါးနာ ဒီလိုေတြနဲ႔မၾကာ ခဏဆိုသလို ႀကံဳေတြ႕ေနၾကရတယ္ သက္ႀကီးရြယ္အို ဘ၀ဆိုရင္ေတာ့ ေျပာဘြယ္ မရွိေတာ့ဘူးေပါ့ ဒီေတာ့ဒီခႏၶာကိုယ္ရၿပီးကတည္းက ဒုကၡေတြဆိုတာ အရိပ္တစ္ခုလို ကပ္ပါလာေနတယ္ဆိုတာ သတိထားမိရင္ သိႏိုင္ပါတယ္ သတိမထားဘူး ဆိုရင္ေတာ့မသိႏိုင္ဘူးေပါ့ စာဆိုရွိတယ္ေလ “ သတိ မမူ ဂူမျမင္ ၊ သတိမူက ျမဴကိုျမင္ ” တဲ့ ခ်ိဳင့္ခြက္ဆိုတာက ဘ၀ကိုစၿပီဆိုတာနဲ႕ လူသားအားလံုးက အလိုေတြျဖည့္ေနၾကတယ္ေလ ဘယ္သူေတြကမ်ားျပည့္ ေနၾကၿပီလည္း ဘယ္သူေတြကေကာ ျပည့္သြားၾကသလည္း ဒီေမးခြန္းက ေမးၾကည့္ဖို႔မလိုဘူး ေတြးၾကည့္ရင္သိပါတယ္ ဘ၀မွာကိုယ္လိုခ်င္တဲ့အရာ တစ္ခုကို ရၿပီဆိုတာနဲ႔ ေနာက္တမ်ိဳးကတိုးလာတာပဲ ဆိုင္ကယ္မရွိေသးတဲ့ သူကဆိုင္ကယ္လိုခ်င္တယ္ ကဲရသြားၿပီ ၿပီးေတာ့ ဖုန္း ကား အိမ္ ရာထူး ဒီလိုနဲ႔ ျမင့္ျမင့္ၿပီးေတာ့ ပိုပိုၿပီးလိုခ်င္လာၾကတာပဲ ဒါလည္းမဆန္းပါဘူး ဘာေၾကာင့္လည္းဆိုေတာ့ လူတစ္ေယာက္ဟာ ေနာက္ဘ၀တစ္ခုကို လိုခ်င္တဲ့ ေလာဘက အရင္ျဖစ္လာၾကလို႔ပဲ ဒါေၾကာင့္ လိုခ်င္မႈေတြက အေတာမသတ္ႏိုင္ေအာင္ တိုးၿပီးရင္းတိုးေနၾကတာ သီခ်င္းထဲကလိုေျပာရရင္ ေတာ့ ဟိုဘက္တိုးလိုက္ ဒီဘက္တိုးလိုက္ ....တိုးရင္းနဲ႔ရလိုက္ ရၿပီးေတာ့တိုးလိုက္ .... ေပါ့ ဒီေတာ့ဘယ္လိုျဖည့္ျဖည့္မျပည့္ႏိုင္တဲ့ဘ၀ရဲ႕ ခ်ိဳင့္ခြက္ေလးေတြ နဲ႔ အဲဒီမွာျပည့္ႏွက္ေနတဲ့ ဒုကၡ သုကၡေတြကို တရားဓမၼေတြ နဲ႔ကုစား ျဖည့္စြက္ အစားထိုးႏိုင္မယ္ဆိုရင္ ဘ၀ဆိုတဲ့အရာက လွပစြာ သံသရာနယ္ပယ္က အဆံုးသတ္ၿပီး မေရတြက္ႏိုင္တဲ့အျမတ္ေတြနဲ႔ တခန္းရပ္သြားႏိုင္မယ္ ဆိုတာ အႀကံေပးတင္ျပလိုက္ပါတယ္....

သင္ဘာလိုခ်င္လည္း?..

က်ေနာ္စာေရးတတ္ခ်င္သည္ ဘာေၾကာင့္လည္းဆိုေတာ့ “အလိမ္မာ စာမွာရွိတဲ့”ဆိုဆံုးမစကားက
လူတစ္ေယာက္လိမ္မာေရးျခားရွိဖို႔ စာေပကအဓိကက်သလို ႐ိုင္းစိုင္းတဲ့ဘ၀တစ္ခုကို ယဥ္ေက်းသြားေအာင္ စြမ္းေဆာင္ႏိုင္တာလည္း စာေပရဲ႕တန္ခိုးေတြပဲ စာေပမပါတဲ့ဘ၀ရဲ႕ခရီးဟာ အင္မတန္ ၿငီးေငြ႔စရာေကာင္းသလို အနာဂတ္အတြက္၀မ္းေျမာက္စရာလည္း မရွိပါဘူး ဒီလိုအေၾကာင္းေတြေၾကာင့္ စာေရးတတ္ခ်င္သည္ တခ်ိဳ႕ကေျပာတယ္ “ေရးတတ္ခ်င္ရင္ မ်ားမ်ားေရး ၊        ေျပာတတ္ခ်င္ရင္ မ်ားမ်ားေျပာ”လို႔ၾကားဖူးတယ္ ဒါေၾကာင့္မ်ားမ်ားေရးရမယ္ မေရးတတ္လို႔ မေရးဘူးလို႔ေနလိုက္ရင္ ဘယ္ေတာ့သူ႔ဘာသူ တတ္လာမွာတဲ့လည္း...ဘယ္ကေလးကမ်ား တတ္ၿပီးသားေမြးလာတာ ရွိလို႔လည္း.. ဒီလိုပဲ သင္ရင္းနဲ႔တတ္သြားၾကတာပဲမဟုတ္လား မ်ိဳး႐ိုးဗီဇ ရွိမွျဖစ္မွာပါ လို႔ေျပာခ်င္တယ္ဆိုရင္ သိပၸံပညာရွင္ အိုင္းစတိုင္း ကိုေမ့ထားလို႔မရဘူးဆိုတာကိုေတာ့ ေထာက္ျပလိုက္ခ်င္တယ္ .. ဆို႐ိုးစကားရွိတယ္ေလ
“ သီဟမည္ေခၚ ျခေသၤ့ေသာ္လည္း အိပ္ေပ်ာ္လ်က္သာ ေနတံုပါမူ ဘယ္မွာစားဘြယ္ ခံတြင္းလယ္သို႔ သားငယ္သမင္ လာ၍၀င္အံ့” တဲ့ ေကာင္းလိုက္တဲ့အဆို ဟုတ္တယ္ေလ သားတကာတို႔ရဲ႕မင္း ေတာတကာတို႔ရဲ႕ဘုရင္ျဖစ္တဲ့ ျခေသၤ့ႀကီးေတာင္မွ အစာစားခ်င္လ်င္ လိုက္ဖမ္းၿပီး စားရတာပဲမလား သားသမင္ေတြက အလိုလိုသူ႔ခံတြင္းမွာ လာၿပီးလည္စင္းခံမတဲ့လား အိုး No ဘယ္လိုမွ မျဖစ္ႏိုင္ဘူး ေနာက္အဆိုတစ္ခုက “သံေကာင္းသည့္ဓား ျဖစ္တံုျငားလည္း ေက်ာက္သားထက္တြင္ မျပဳျပင္က သံပင္ေကာင္းလ်က္ ဓားမထက္ဘူး”တဲ့ ဘယ္ေလာက္သံေကာင္းတဲ့ဓား ျဖစ္ေနပါေစ ေက်ာက္သားထက္မွာ မပြတ္တိုက္ မေသြးပဲနဲ႔ေတာ့ထက္မွာ မဟုတ္ဘူး ဒါေၾကာင့္တို႔တေတြလည္း ေဘာလ္ပင္ ကိုင္တဲ့လက္ေတြကို စာမ်က္ႏွာထက္မွာ မ်ားမ်ားေသြး ရပါဦးမယ္ အေျခခံဆိုတာ တကယ္ေတာ့အေရးႀကီးဆံုး Foundation တစ္ခုပါ ေ၀ဟင္မွာပ်ံသန္းသြားေနတဲ့ ေလယာဥ္ေတြေတာင္မွ ေျမျပင္ကစခဲ့ၾကရတာလူတိုင္းအသိဘဲ မူလတန္းက အေရးမပါဘူးဆိုရင္ ဆယ္တန္း ဒါမွမဟုတ္ တကၠသုိလ္ဆိုတာကို အဲဒီမူလတန္းမေအာင္ျမင္ခဲ့လ်င္ တက္ခြင့္ ရပါ့မလား.. တကယ္ေတာ့ႀကိဳးစားျခင္းဆိုတာ ေအာင္ျမင္ျခင္းရဲ႕ဘခင္ပါ ဥပမာေျပာရရင္ ပတၱျမားထြက္တဲ့ေတာင္မွာ အဲဒီပတၱျမားကိုယ္တိုင္က ဒီလူကိုသာရေစ ဟိုလူကိုသာရေစဆိုတဲ့ ဘက္လိုက္တဲ့သေဘာတရားမရွိပါဘူး ဇြဲေကာင္းေကာင္းနဲ႕တူးတဲ့သူပဲ ရသြားၾကမွာပါ ဒါဟာသဘာ၀ဘဲ ေနာက္ၿပီးပတၱျမားထြက္တဲ့တာင္ကို
ေရာက္ေနၾကတဲ့သူေတြဟာလည္း ဘာမွမဟုတ္တဲ့ ေက်ာက္ျဖဳန္းေလးေတြနဲ႔ ေက်နပ္မေနသင့္ မလွည့္ျပန္သင့္ဘူး(မႀကိဳးစားဘဲနဲ႕ေတာ့ဘာမွလြယ္လြယ္မရ ႏိုင္ဘူးဆိုတာကို ႀကိဳသိတားသင့္ပါတယ္.. တကယ္လို႔ရရွိခဲ့မယ္ဆိုရင္ေတာင္ ေရရွည္မခံသလို အစစ္အမွန္လည္းမဟုတ္ ပါဘူး) ျမန္မာစကားပံုက

မျဖစ္ဘူးဆိုတာမရွိဘူး မျဖစ္ေသးတာပဲရွိတယ္

ျပင္သစ္အဆိုအမိန္႔က မျဖစ္ႏိုင္ဘူးဆိုတာဟာ ျပင္သစ္ေ၀ါဟာရမွာမရွိဘူးတဲ့...
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကိုယ္ျဖစ္ခ်င္တာ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ ႀကိဳးစားခြင့္ ျဖစ္ခြင့္ရွိတယ္ဆိုတာေတာ့ အေသအခ်ာပါပဲ... ေလာကႀကီးမွာ သင္ပိုင္ဆိုင္ခ်င္တာေတြ ႀကိဳးစားမႈနဲ႔ရယူႏိုင္ပါေစဗ်ာ..